Śpiewający obrusik - film + spotkanie z twórcami

Podczas gdy tłumy dookoła mnie ekscytują się kolejnymi megagigahiperprodukcjami, o których słyszały nawet niedźwiedzie polarne, ja konsekwentnie i wytrwale oglądam też na bieżąco to, co serwują nam polscy filmowcy.

Początek roku zaowocował w głośne i naprawdę dobre premiery, które bez zażenowania można określić mianem kina gatunkowego. Jednak, idąc za ciosem śledzę również produkcje nie mające niczego wspólnego z luksusem posiadania obfitego budżetu marketingowego. I w taki właśnie sposób wylądowałam jakiś czas temu na pokazie „Śpiewającego obrusika” połączonego ze spotkaniem z reżyserem (Mariusz Grzegorzek) oraz aktorami.

„Śpiewający obrusik” to film – rewolucja. Zwłaszcza dla młodych ludzi aspirujących do wkroczenia w świat produkcji filmowej. Został on zrealizowany jako dyplom studentów Wydziału Aktorskiego studiujących w latach 2011-2016 w łódzkiej filmówce. Dlaczego rewolucja? Po pierwsze, bo są w tym pierwsi, a po drugie, bo drudzy już podążają ich śladami.

Film składa się z czterech niezależnych etiud, które różnią się od siebie nie tylko tematem, ale również sposobem realizacji.

Kazan – Przyznam szczerze, że nie mam pojęcia, czy tak właśnie została zatytuowana ta część, jednak w związku z tym, że pies Kazan był jednym z głównych bohaterów przyjmijmy, że tytuł jest ok. Blokowisko, penerska młodzież, wściekle ujadający pies i wiecznie niezadowolona matka. Ten przygnębiający, szaro-bury obraz śledzimy razem z głównym bohaterem – właścicielem Kazana. Hasło przewodnie:

Narkolovestory – Chociaż na pierwszy plan wysuwa się para zakochanych narkomanów, to etiuda dotyka też wielu innych problemów współczesnego świata. Znieczulica społeczna, tabloidalna tendencja do szukania sensacji i nieustający fenomen „Trudnych spraw” i „Dlaczego ja”. Hasło przewodnie: „Nie odpierdalać maniany”.

Naleśniki z cukrem – Dramat w czystej formie, obraz młodego pokolenia patologicznej rodziny. Najbardziej realistyczna z etiud – nakręcona w prawdziwym, ciasnym mieszkaniu obnaża przykre życie trzyosobowej rodziny. To, co wyprawia tutaj Lusia (dziecko, a w dodatku naprawdę małe dziecko) jest jakimś niewyobrażalnym fenomenem. Reżyser podkreślał, że w rzeczywistości polubiła swoich filmowych rodziców, ale słuchając jej nieustających wrzasków naprawdę miałam co do tego wątpliwości. Największy plus za ostatnią scenę – plus zwłaszcza dla Lusi! Nie wiem ile było tutaj dubli, ale efekt końcowy wypadł genialnie.

Śpiewający obrusik – Coś PRZEPIĘKNEGO! Rewelacyjna ekranizacja baśni (btw.ulubionej baśni reżysera). Idealnie dobrani aktorzy, z właściwie wykorzystanymi predyspozycjami fizycznymi. Świetna charakteryzacja i scenografia. Efekty specjalne, slow motion i przyśpieszenia wywołujące efekt WOW. A do tego DOSKONAŁA NARRACJA, dzięki której już od pierwszych sekund można z łatwością przenieść się w ten bajkowy świat. Warto zwrócić uwagę na cały film chociażby dlatego, by obejrzeć tą właśnie jego część. 

Spotkanie z twórcami:

Zanim rozpoczął się seans Grzegorzek krótko i dość nietypowo zaprosił na film, jednocześnie zachęcając do nie wychodzenia w trakcie projekcji. Lekko mnie zdziwiło jego podejście do sprawy, które delikatnie sugerowało, że spotkał się on już z widzami niezdolnymi do tego, by wysiedzieć na jego filmie. Grzegorzek brnął dalej zaznaczając, że jeśli nie spodoba nam się pierwsza część, to spodoba nam się druga. Jeżeli jednak nie spodoba nam się również druga, to z pewnością docenimy trzecią. Ale gdybyśmy nie polubili nawet trzeciej, to z czwartej na pewno będziemy usatysfakcjonowani.

Teraz te słowa już w ogóle mnie nie dziwią, ponieważ jest to doskonałe podsumowanie całej produkcji i zgadzam się z nim w 100%.

Było to jedno z najciekawszych spotkań widzowie – twórcy filmu, w którym jak dotąd uczestniczyłam. Po pierwsze byłam niesamowicie zażenowana poziomem pytań i w ogóle sposobem prowadzenia rozmowy przez gospodarza wieczoru. Czy spotkaliście się kiedykolwiek z sytuacją, gdy prowadzący w odpowiedzi na sarkastyczno – ironiczną uwagę gościa użył sformułowania: „Przepraszam, tak mi się powiedziało”? Nie? Bo ja niestety tak. Jednak dzięki temu byłam jednocześnie pod ogromnym wrażeniem niewymuszonej swobody, pewności siebie i ciętej riposty reżysera. Zamiast odpowiadać na głupio-mądre pytanie zasugerował: „Zmieńmy pytanie. Nie bawmy się w mniej inteligentnych ludzi". Zamiast udawać, że żadna rola nie hańbi honoru aktora, tak podsumował pracę w tasiemcowatych serialach: „Wszyscy wiemy, że to gówno. Żeby się tam dostać, to trzeba chyba wyciągnąć z dupy jelito grube i je zjeść.”

Źródło: FB Nowe Kino Pałacowe

Szczerze polecam poszperać w repertuarach kin studyjnych i wybrać się na najbliższy seans „Śpiewającego obrusika”. Przede wszystkim ze względu na  baśń.