Grawitacja / Gravity

Tradycji musi stać się zadość, dlatego również w tym roku przygotowujemy akcję Oscary z InLoveWitchMovie. Na blogu znajdziecie recenzje dziewięciu filmów nominowanych w kategorii najlepszy film. Żeby było łatwiej je znaleźć – wystarczy kliknąć na zakładkę OSCARY na górnym pasku.

"Grawitacja" pojawiła się w polskich kinach jesienią minionego roku. Film obejrzałam dopiero niedawno, przede wszystkim ze względu na dużą liczbę nominacji (10), w tym również w najważniejszych kategoriach – film, reżyseria (Alfonso Cuaron), aktorka pierwszoplanowa (Sandra Bullock). Wcześniej przeczytałam sporo pozytywnych recenzji i usłyszałam jeszcze więcej pozytywnych opinii, dlaczego więc nie jestem zachwycona tym obrazem??

Fabułę można streścić w jednym zdaniu: dwoje astronautów (Sandra Bullock i George Clooney) próbuje przeżyć w kosmosie po tym, jak ich stacja zostaje poważnie zniszczona przez odłamki satelity.

Bullock i Clooney

Pod względem technicznym "Grawitacja" jest majstersztykiem – z tym nie da się dyskutować. Tylko z tego powodu żałuję, że nie widziałam filmu na dużym ekranie. Przyglądając się maleńkim postaciom astronautów na tle niekończącej się kosmicznej próżni nietrudno zauważyć u siebie pierwsze objawy apeirofobii (strach przed bezkresem). Jak na ironię losu chwilę później reżyser zabiera widzów do klaustrofobicznego kokpitu i już nie wiadomo, które położenie uznać za gorsze. Doskonałe zdjęcia nie powinny jednak dziwić, skoro odpowiada za nie Emmanuel Lubezki – operator m.in. „Ludzkich dzieci”, „Spaceru w chmurach”, „Fridy”.  Siłę „Grawitacji” stanowi także świetne operowanie dźwiękiem. Momenty głuchej i niespodziewanej ciszy, która aż dzwoni w uszach, działają na zmysły do tego stopnia, że aż chce się chwycić za głowę i razem z astronautami ściągnąć tę niewidzialną kulę.

Film może sprawiać wrażenie, że do wyreżyserowania wielkiego kina wystarczy pomysł, dwóch aktorów i komputer. Z pewnością bez tego „Grawitacja” by nigdy nie powstała, ale nie zmienia to faktu, że jej budżet to około 80 milionów dolarów. Czy to dużo, czy mało – jest pojęciem bardzo względnym, ale liczy się efekt i ten wizualny jest jak  najbardziej udany.

Dlaczego więc napisałam, że nie jestem zachwycona? Bo oprócz wartości technicznych nic innego mnie nie urzekło. Fabuła nie wprawia w osłupienie. Nie dałam się porwać tym emocjom, które powinny towarzyszyć walce o życie. Być może dlatego, że od początku przeczuwałam jakie będzie zakończenie. A może dlatego, że aktorstwo zeszło na dalszy plan i nie wygrało z doskonałymi zdjęciami? Albo dlatego, że denerwowało mnie nieustające posapywanie Sandry Bullock? Chociaż z drugiej strony co innego może robić samotny astronauta zagubiony w kosmosie… A może przyczyna mojego braku zachwytu tkwi w rozpraszającym, irytującym i na siłę wplątanym wątku rodzinnym głównej bohaterki.

Podsumowując, film oceniłam i tak wysoko, bo 7/10. Na korzyść zadziałała też ostatnia scena – bardzo przyjemna i może nawet skłaniająca do lekkiej, kilkusekundowej refleksji.

Pod kątem oscarowym: obstawiam statuetki za zdjęcia, montaż, może też reżyserię.