sobota, 29 listopada 2014

ENEMEF: Noc kina polskiego

Dzieje się w polskim kinie! I chociaż osób, które krytykują każdą naszą produkcję jest naprawdę dużo ("nie lubię, bo nie"), to tym bardziej się zdziwiłam, że ostatni enemef cieszył się tak dużym zainteresowaniem. Walka o wejściówki trwała w moim przypadku prawie tydzień, ale na szczęście się udało.


Poniżej (cytując klasyka) słów parę o czterech obejrzanych filmach, wg kolejności ich wyświetlania:


1. "Obywatel" -


Losy obywatela Jana Bratka, który musi się odnaleźć w kluczowych momentach polskiej historii (Filmweb).

Pomimo niezbyt wysokiej średniej na filmwebie i rozbieżnych opinii zasłyszanych od znajomych, od "Obywatela" oczekiwałam całkiem sporo. Zobaczyć dwóch Stuhrów na jednym ekranie to naprawdę coś. Niestety, zabrakło wartkiej akcji, a filmowy humor częściej wywoływał lekki, stłumiony śmiech, niż głośne rechotanie widzów. Śledząc razem z głównym bohaterem kilkadziesiąt ostatnich lat życia w naszym kraju można dojść do wniosku, że typowo-polska mentalność jest nie do wyplenienia. Sama postać Jana Bratka moim zdaniem naprawdę smutna, zasługująca na współczucie.

Film o Polakach i dla Polaków, obcokrajowcy mogliby poczuć się zdezorientowani - czego nie uważam za wadę. Duży plus za obsadę, oprócz Stuhra i Stuhra wystąpili m.in.: Boczarska, Bohosiewicz, Gajos, Arlak.


2. "Bogowie" -


Recenzja Moniki TUTAJ

Od siebie dodam tylko, że film podobał mi się jeszcze bardziej, niż Monice. Naprawdę świetne (świetne!!!) dialogi i dużo emocji - był szczery śmiech po ciętych ripostach Religi, prawie wzruszenia przy oglądaniu pacjentów kardiochirurgii, lekkie napięcie w walce z czasem. Dodatkowo całkiem sporo wyrazistych postaci drugoplanowych i oczywiście doskonały Tomasz Kot.


3. "Służby specjalne"


Po likwidacji WSI do życia zostaje powołana nowa organizacja wywiadowcza. Wkrótce trójka jej członków zaczyna mieć wątpliwości, dla kogo tak naprawdę pracuje (Filmweb).

Dobry pomysł na scenariusz, ale wykonanie pozostawia NAPRAWDĘ WIELE do życzenia... W "Śłużbach..." można zobaczyć najbardziej drewniane aktorstwo, od nie pamiętam już kiedy. Postaci drugo- i trzecioplanowe grają jak gwiazdy "Trudnych spraw" - tego się nie da opisać. 

Wielowątkowość też nie działa na plus. Poznając kilku głównych bohaterów i ich doświadczenia z przeszłości, aktualną sytuację zawodową, a do tego problemy osobiste i rodzinne można się poczuć, jak w kobiecej garderobie - pełna po brzegi, a i tak nie ma nic godnego uwagi. 

Bardzo mnie dziwi ogromne poświęcenie Olgi Bołądź, która przygotowując się do roli podporucznika "Białko" zagwarantowała sobie ostrą metamorfozę. Naprawdę nie było sensu się tak starać, bo jedna aktorka filmu nie czyni i nie jest w stanie go uratować.

Jedyny plus - śmieszne teksty. Nie wiem, czy były one zamierzone, czy tak akurat wyszło, ale tylko one sprawiły, że oglądając między 2.00 a 4.00 nad ranem "Służby..." zachowałam w miarę trzeźwy umysł i nie zasnęłam. 

Najbardziej irytująca postać - ta grana przez Kamilę Baar. W ogóle mnie nie ruszało, że musi się "scallować" z mężem, że "nie czuje feelingu" do zachodzenia w ciążę i, że jej problemy przecież można "challenge'ować"... Podsumuję to tylko jednym słowem: facepalm. 

Mimo wszystko bardzo się cieszę, że ten film powstał! Wyczuwam ogromny wężowy potencjał i to w niejednej kategorii :D


4. "Miasto 44"


Recenzja Moniki TUTAJ

Nie mam nic do dodania :)


8-godzinny maraton zdecydowanie spełnił moje oczekiwania. Zobaczyłam zwycięzców ostatnich Orłów, ale też solidnych kandydatów do przyszłorocznej edycji Węży. Pełnia filmowego szczęścia:D



poniedziałek, 24 listopada 2014

Sen o Warszawie

Kino dokumentalne, tak jak wszystkie inne kategorie filmowe, ma nie tylko zagorzałych zwolenników, ale też ostrych krytyków. Chociaż kiedyś uważałam ten dział za mało kontrowersyjny, to z każdym dniem przekonuję się, że ile widzów – tyle opinii na temat obejrzanego filmu. Nieważne jakiego.



Pierwsza filmowa biografia Czesława Niemena, to silna pozycja wśród tegorocznych premier polskiego  kina dokumentalnego. Reżyser i scenarzysta „Snu o Warszawie” – Krzysztof Magowski – opowiadając w swoim filmie o życiu osobistym oraz pracy Niemena zrobił ogromny prezent nie tylko fanom piosenkarza, ale wszystkim tym, którzy tęsknią za zapadającymi w pamięć melodiami oraz poruszającymi tekstami polskich utworów. To tytuł, który zainteresuje niejedno pokolenie widzów oraz melomanów. Ale przede wszystkim, to obraz o talencie - nieporównywalnym do żadnego innego i jak dotąd niedoścignionym w naszym kraju.

„Sen o Warszawie” w chronologiczny sposób opowiada o poszczególnych etapach życia Niemena. Nie jest to jednak typowa kronika, znana z nudnych lekcji historii. Oglądając wypowiedzi rodziny, przyjaciół i współpracowników piosenkarza można się poczuć, jak uczestnik pogawędki (żeby nie napisać plotkowania J ) o dobrze nam znanym znajomym. Dużym plusem filmu są oryginalne materiały archiwalne, które w większości przypadków nie były wcześniej znane szerszej publiczności.



Film nie zanudza suchymi faktami, ani masą wzniosłych słów. Znajdują się w nim anegdotki i ciekawostki, dzięki którym można spojrzeć na Niemena po prostu, jak na człowieka. Jeśli zatem chcesz się dowiedzieć, jaki był jego sztandarowy suchar, który zawsze opowiadał współtowarzyszom w drodze do Częstochowy, dlaczego się zdziwił, że coca-colą nie można się upić, jak duży miał wpływ na polską modę oraz kogo kochał i z kim romansował – wyczytasz to ze „Snu o Warszawie”.

Co oczywiste siłą filmu jest muzyka, a doskonale znane utwory, jak zawsze wywołują gęsią skórkę. Jestem przekonana, że po wyjściu z kina niejeden widz ma ochotę na „Dziwny jest ten świat”, więc lepiej zawczasu uzupełnić play listę na swojej mp3 i później iść prosto do kina.

Film najłatwiej znaleźć w kinach studyjnych. Ja miałam ogromną przyjemność obejrzenia „Snu o Warszawie” w przecudnym, klimatycznym Charlie Monroe Kino Malta w Poznaniu. Seans wśród kilkunastu innych wielbicieli filmów dokumentalnych, w bardzo kameralnej sali był najlepszym z możliwych początkiem weekendu.

Charlie Monroe Kino Malta - tutaj trzeba być

Za możliwość uczestniczenia w pokazie specjalnym serdeczne podziękowania dla Gutek Film.




czwartek, 13 listopada 2014

Furia

Fikcyjny scenariusz, z prawdziwa wojną w tle. Pomimo, że film jest jedynie wymysłem Davida Ayera, to całość wyszła tak naturalnie, że czujemy się jak przeniesieni w czasie.



  Wojna to bardzo brzydka rzecz, całą tą szkaradność, chaos i pewną pierwotność wojny pokazuje jeden z najnowszych kinowych przebojów. Musze przyznać, że główną przyczyną zagrzania przeze mnie miejsca na kinowym fotelu było nazwisko ''Pitt'' w czołówce. Staram się śledzić jego poczynania, zwłaszcza po Moneyball, przy którym zewsząd docierała informacja, że to jego ostatni film. Na szczęście były to tylko plotki. W Furii Pitt pokazuje pewną aktorską dojrzałość i udowadnia jak powinno wyglądać aktorstwo przez duże ''A''. Przy niektórych scanach autentycznie wzruszyłam się tym jak to rozegrał, przy innych byłam przekonana, że byle amator nie dałby sobie rady. Na tym etapie nie musi już nikogo przekonywać, że nie jest pięknym celebrytą z okładki bez żadnych aktorskich skillów. 

  Walczymy w imię idei, wyższych celów i pokoju, jednak cały ciężar spada na cywilów, których przebiera się w mundur i każe się powybijać. Naturalnie, że nawet ktoś wyrachowany i z jajami nie może odnaleźć się w sytuacji, gdzie boi się, że jego głowa zostanie rozwalona przez pocisk, jak arbuz na asfalcie (Ayer nam tego widoku nie szczędzi). Normalny jest w tej sytuacji strach, a nawet - bo chłopaki też płaczą - łzy. I tak nie wątpliwy jest fakt, że na wojnie nie było samych dobrze oddanych strzałów, śmierć przychodziła niespodziewanie, a czołgami ciężko było manewrować. W końcu ktoś oddał naturalność wojny, oglądając film mamy wrażenie, że tak mogło być, cały obrazek jest niewygodny, bo nie ma w nim superbohatera, który uchronił by nas przed rzeczywistością. Dużo w produkcji psychologii, ale jest ona również jego największa zaletą.

  Sam scenariusz odrobinę trąci schematem ''młody, niedoświadczony - na koniec - bohater''. I choć mi osobiście to nie przeszkadzało, to nie mogłam pozostać obojętna na tą uwagę Agaty i nie przyznać jej racji.

  Film poleciłabym wszystkim narodowcom, którzy wychodzą na ulice 11 listopada. Pseudopatriotom, którzy myślą, że wojna to taka fajna sprawa i chcieliby żyć w innych czas, by mieć szansę walczyć za nasz kraj. Bo wojna to gra komputerowa, tylko broń jest prawdziwa. Chętnie wysłałabym ich wszystkich na wojnę, ale, że nie mam takiej możliwości, to polecam Furię. Ósemka.

niedziela, 9 listopada 2014

Minirecenzja: Zabić bobra

Gatunek: Thriller
Produkcja: Polska
Rok: 2012 (świat), 2014 (Polska)
Reżyseria: Jan Jakub Kolski
Scenariusz: Jan Jakub Kolski

Eryk (Eryk Lubos), żołnierz walczący w Iraku i Afganistanie, wraca do kraju i do swojego rodzinnego, opuszczonego domu. Czekając na nowe zlecenia, próbuje wrócić do sił, wyciszyć się i odzyskać równowagę psychiczną. Przeszkadza (a może jednak pomaga?) mu w tym młoda dziewczyna Bezi (Agnieszka Pawełkiewicz), z którą Eryk nawiązuje gorący romans.

Co pozostaje w pamięci po obejrzeniu „Zabić bobra”? Sceny brzydkiego seksu, sporo nagości, rozmowy o bobrach, trochę strzelania i las. Jan Jakub Kolski znowu stworzył dziwny film, który chyba miał i szokować i skłaniać do zastanawiania się nad jakimś ukrytym przekazem.  W rzeczywistości powstał zlepek wielu nieudanych scen, z bardziej nieudolnymi dialogami, z fabułą o niczym. Najdziwniejsze jest to, że mimo wszystko nie da się nazwać „Zabić bobra” klasycznym gniotem. To po prostu średniak, o którym szybko się zapomina. Film nieco ratuje dobra gra Eryka Lubosa, któremu niestety partneruje Agnieszka Pawełkiewicz. Co prawda wykazała się sporą odwagą w scenach łóżkowych, ale jej kwestie mówione są mega żałosne.

Liczę na kilka nominacji w przyszłorocznej edycji Węży (np. duet, scena, aktorka, plakat -więcej napisów się nie zmieściło... i warto się zastanowić nad nową kategorią - dialogi).