Wielki Gatsby / The Great Gatsby

Dawno nie miałam tak mieszanych uczuć po obejrzeniu filmu i niestety nie jestem pewna, czy to dobrze. Nie potrafię go jednoznacznie określić. Z pewnością nie jest to ani film fatalny, ani rewelacyjny, ani przeciętny. A czy jest po prostu dobry, albo zwyczajnie zły? Zdecydowanie nie mogę go opisać jednym zdaniem.

Wielki Gatsby w reżyserii Baza Luhrmanna (Australia, Moulin Rouge, Romeo i Julia)  powstał na motywach powieści Fitzgeralda pod tym samym tytułem i nie jest pierwszą adaptacją jego książki. Ponieważ należę do grona osób, które ani nie przeczytały Gatsby’ego, ani nie widziały żadnego z wcześniejszych filmów – poszłam do kina nie do końca świadoma, co mnie czeka. Zachęcił mnie dynamiczny zwiastun oraz DiCaprio w obsadzie i nastawiłam się (niewiadomo jak i skąd) na film gangsterski, który okazał się nietypowym melodramatem. Jego akcja jest osadzona w latach 20. XX wieku, w okolicach Nowego Jorku. Tytułowy Gatsby (Leonardo DiCaprio), tajemniczy milioner, którego znają wszyscy, choć niewielu poznało, słynie z afiszowania się swoim bogactwem. Mieszka w pałacu, w którym tydzień w tydzień organizuje imprezy, jakich nie powstydziliby się pomysłodawcy współczesnego Projektu X. Plotek na temat jego pochodzenia i źródeł pieniędzy  jest dosłownie tyle, ilu gości imprezy – tysiące. A Jay’a Gatsby’ego interesuje tylko jedno:  chce odnowić kontakty z dawną miłością, czyli Daisy (Carey Mulligan), z którą kilka lat wcześniej dzieliły go różnice społeczno – majątkowe. Pomocnikiem,  swatką, powiernikiem tajemnic, a przy tym wszystkim narratorem filmu zostaje sąsiad Jay’a i kuzyn Daisy, czyli pełen empatyczności Nick Carraway (Tobey Maguire).

W recenzjach Wielkiego Gatsby’ego najczęściej pojawiają się przymiotniki: przeładowany, przesadzony, groteskowy. Nie da się ukryć, że taki właśnie jest.  Całość wygląda tak, jakby Luhrmann chciał na siłę stworzyć jakiś strasznie innowacyjno – rewolucyjny obraz, a wyszła z tego średnia kopia stylu Tarantino. Tylko, że przerysowanie w filmach Quentina, jak na przyklad w Kill Billu, czy Django, można nazwać kultowym, a przerysowanie w Wielkim  Gatsby’m - kiczowatym. Co się na to złożyło? Sposób przedstawienia wspomnianych przyjęć dla niezliczonej grupy samozwańczych imprezowiczów z mnóstwem kolorów, serpentyn, cekinów, alkoholu. W innych scenach wyścigi  samochodowe na miarę Szybkich i wściekłych, chociaż auta zdecydowanie nie te same. Porywająca, nowoczesna muzyka, z wykorzystaniem utworów  na przykład Lany Del Rey i Fergie. A do tego tysiące zaangażowanych ludzi i mnóstwo wydanych pieniędzy (sądzę, że zarówno przed, jak i za kamerą).

SKROMNIE?

KAMERALNIE?

CICHO?

Nie w tym filmie.

Ostatnie 30 minut filmu nadrabia braki wcześniejszego dwugodzinnego seansu, który pomimo wszechogarniającego przesytu, momentami mnie nudził. Zakończenie (spokojnie, oczywiście nie zamierzam go opisywać) zdecydowanie przykuło moją uwagę. Plus też za kilka humorystycznych akcentów, których dostarczył przede wszystkim Gatsby w interpretacji DiCaprio. I to właśnie on najbardziej mi się w filmie podobał. Mam nadzieję, że tym razem oscar go nie ominie. Chociaż nie jestem pewna, którą z jego ról lubię najbardziej, to jedno jest pewne - już wiele razy udowodnił, że posiada ponadprzeciętne aktorskie umiejętności. W Gatsby'm najbardziej zapada w pamięć szelmowski uśmiech, który DiCaprio zaprezentował w pierwszej scenie, w jakiej się pojawił. Swoją drogą na tę właśnie scenę trzeba było dość długo czekać, bo twórcy zadbali o podsycanie ciekawości w oczekiwaniu na wyjaśnienie: "Jak wielki jest Wielki Gatsby?". Z kolei Carey Mulligan, czyli filmowa Daisy, zmarnowała szansę na wykreowania naprawdę interesującej postaci. Irytowała mnie jej zwyczajna, nudna twarz oraz to, że ilekroć na nią spojrzałam, to miałam przed oczami naiwną Jenny z filmu  Była sobie dziewczyna. W sumie nieważne czy ją oglądałam w Drive, Nie opuszczaj mnie, Najlepszym – ciągle widzę tą samą Jenny.

Tutaj podpis jest zbędny

Mimo mieszanych uczuć, a może raczej dzięki nim, warto było obejrzeć Gatsby’ego. To jeden z tych filmów, o których można długo rozmawiać, bo każdy dostrzeże w nim coś innego. Jednej osobie spodoba się coś, co druga może uznać za wadę. W sumie, to  widowiska na taką skalę już dawno nikt w kinie nie proponował, dlaczego więc z tej propozycji nie skorzystać?