Spectre

Psychologia tłumu (def. filmowa) – stan emocjonalny u widza odczuwającego ekscytację z powodu zbliżającej się premiery filmu, do którego miałby neutralne podejście, gdyby nie bliskie relacje z liczną grupą innych widzów ostentacyjnie obnoszących się ze swoim przychylnym stosunkiem do wyżej wspomnianej premiery (hahaha reszta tekstu jest już po polsku! ;) )

Aha! Doświadczyłam tego na własnej skórze! Bo chociaż nie jestem zagorzałą fanką Bonda, to za sprawą milina rozentuzjazmowanych widzów dookoła również uznałam premierę „Spectre” za jedno z najważniejszych filmowych wydarzeń tej jesieni, a może nawet i roku. Nie będę jednak zrzucać na otoczenie całej winy za to, że moje wygórowane oczekiwania nie zostały spełnione (#łaskawaja). Muszę przyznać, iż bardzo polubiłam Craiga w roli 007, „Skyfall” naprawdę mi się podobało i oczywiście rozumiem, jaki jest charakter całej tej bondowskiej serii. Tym bardziej szkoda, że „Spectre” zwyczajnie mi nie podeszło.

Dlaczego? Dlatego:

1. Przypuszczam, że właśnie mijała pierwsza godzina siedzenia przed ekranem, kiedy powiedziałam do Moniki: „ciągle wygląda tak, jakby dopiero się zaczynał”. Film trwał i trwał i trwał i nie mógł ruszyć z tematem. Po świetnej pierwszej scenie nastąpiło ładne intro z brzydką piosenką, a po ładym intro z brzydką piosenką dłuuuugo nie nastąpiła kolejna świetna scena. James się miotał to tu, to tam, trochę pożartował z Q (nawet zabawnie), pooglądał swoje-nie-swoje zabawki i…. nadal nic konkretnego. Dopiero pojawienie się na scenie mistrza mistrzów, czyli Christopha-uwielbiam-podziwiam-nie krytykuję-Waltza uruchomiło lawinę ciekawszych akcji.

2. Za mało: gadżetów, samochodów, alkoholu i kobiet. Zgodnie z moim widzimisię Bond powinien przez ½ filmu kogoś gonić i przed kimś uciekać, prowadząc to ładne srebrne autko (oczywiście cały czas nieskazitelnie czyste i bez zadrapań), jednocześnie popijając cokolwiek, byleby było to shaken, not stirred!, flirtując w międzyczasie z trzema paniami w wieczorowych sukniach, zgrabnie usadowionymi na tylnym siedzeniu (to nieistotne, że by nie miały miejsca). Z kolei w ciągu drugiej połowy filmu powinien znokautować wszystkich złoczyńców świata, korzystając przy tym ze swoich umiejętności bokserskich oraz z magicznego długopisu, krawata, buta i broni palnej. I wiecie co? W „Spectre” tak nie było, tzn. było, ale za łagodnie i za sporadycznie. Naprawdę wielka szkoda, bo Bond to przecież chodząca reklama wszystkiego, a product placement powinien razić po oczach od pierwszej do ostatniej sekundy. A mnie nic nie poraziło.

3. Aktorzy się nie popisali. Strasznie mi smutno, że to napiszę, ale napiszę: Daniel Craig już zalatuje dziadkiem i chyba jednak lepiej, żeby zaprzestał bondowania. Duet jaki przez moment stworzył z babcią Monicą Bellucci był trochę komiczny i żenujący. Z kolei dziewczyna Bonda, Lea Seydoux, nawet odświętna ubrana i wymalowana, cały czas pozostała  niebieskowłosą chłopczycą, którą pamiętam z „Życia Adeli”. Zabrakło mi też charakternej postaci, jaką w „Skyfall” stworzyła Judi Dench. Najjaśniejszy punkt programu, to (zapewne nikt się nie domyśli) Christoph Waltz. Jego talent w połączeniu ze świetną charakteryzacją pomógł stworzyć kolejną ciekawą postać w dorobku Austriaka.

Plus leci za niektóre efekty specjalne. Spadające helikoptery, wyścigi oraz wybuchy w środku Londynu stanowiły najciekawsze momenty filmu. I tutaj muszę przypomnieć, że operatorem kamery był Polak – Łukasz Bielan. Obok wódki z Żyrardowa stanowili godną reprezentację naszego kraju (btw.umknął mi widok butelki, czy jej tam w ogóle nie było?).

Całkiem możliwe, że moja ocena podskoczyłaby trochę wyżej, gdybym obejrzała wszystkie Bondy i gdybym potrafiła wyłapać każde nawiązanie do poprzednich części. A tak, oceniając chłodnym okiem laika daję 6,5/10.