Boyhood - Oscary 2015

6 nominacji do Oscara: film, reżyseria (Richard Linklater), scenariusz oryginalny (Richard Linklater), aktorka drugoplanowa (Patricia Arquette), aktor drugoplanowy (Ethan Hawke), montaż (Sandra Adair).

Film, którego realizacja trwała chyba najdłużej w historii kina – 12 lat – można o dziwo opisać dosłownie w kilku zdaniach. To opowieść o życiu Masona (Ellar Coltrane), jego siostry Samanthy (Lorelei Linklater), ich rodziców (nominowani w kategoriach aktorskich drugoplanowych)  oraz zmieniającej się grupy ludzi z ich najbliższego otoczenia. Tytułowy boyhood zaczyna się gdy Manson jest 5-letnim chłopcem, a kończy wraz z początkiem jego dorosłego życia.

Pomysł na taki film, ale przede wszystkim realizacja takiego filmu zdecydowanie zasługuje na uwagę. Zarówno reżyserowi, jak i aktorom tworzącym tę anonimową rodzinę (ani razu nie wyłapałam, żeby padło ich nazwisko, a rodzice to po prostu „mama” i „tata” – jeśli się mylę, to mnie poprawcie) nie można odmówić konsekwencji i cierpliwości. Mimo wszystko „Boyhood” nie jest żadnym arcydziełem, w moim odczuciu jest po prostu dobry i to przede wszystkim z tych wyżej wspomnianych względów…

Mam wrażenie, że tworzenie i oglądanie filmu największą radość sprawiło osobom zaangażowanym w projekt. Aktorzy przyznawali w wywiadach, że przez te 12 lat nie mogli się doczekać kolejnego lata i kolejnych dni zdjęciowych. Fascynowały ich zachodzące zmiany fizyczne oraz osobowościowe kolegów z planu. W taki właśnie sposób „Boyhood” stał się trochę ich prywatną kroniką.  Seans filmu Linklatera może więc nieco przypominać oglądanie filmików i zdjęć z dzieciństwa naszego znajomego. On jest zafascynowany i podekscytowany, bo dzięki takiemu archiwum wracają do niego lekko zamglone wspomnienia, jego rodzina nie może się nadziwić, że był „takim małym szkrabem”, a Ty dostrzegasz co najwyżej jego dziwną fryzurę z podstawówki i fakt, że lepiej mu w soczewkach, niż okularach. Trudno o emocjonalną więź z ludźmi, których znasz wyłącznie z wyrywkowych sytuacji dziejących się na przestrzeni kilkunastu lat. Ja nie potrafiłam wczuć się w klimat obcej rodziny.

Mimo tego naprawdę doceniam zapał, zaangażowanie oraz sam pomysł na stworzenie takiego filmu. Linklater okazał się dobrym obserwatorem, potrafił uchwycić okiem kamery elementy typowe i charakterystyczne dla danego okresu – gadżety i ówczesne oraz bardziej współczesne nowinki technologiczne, czy popkulturowe hity (np. mała Samantha śpiewająca i naśladująca Britney Spears).

Moje typy oscarowe: jedna statuetka - za reżyserię (zaznaczając, że nie widziałam jeszcze filmów dwóch konkurentów Linklatera)

Na koniec ciekawostki ściągnięte z filmweba:

Zdjęcia do filmu trwały łącznie 45 dni, rozpoczęły się w maju 2002 roku, a zakończyły w sierpniu 2013 roku.

Jeśli Richard Linklater zmarłby w czasie trwania 12-letniego projektu, obowiązki reżysera przejąłby Ethan Hawke. 

Richard Linklater zdecydował się zaangażować do filmu swoją córkę Lorelei, ponieważ ta bardzo tego chciała. W trakcie kręcenia zdjęć straciła ona jednak zainteresowanie i poprosiła, by uśmiercić jej postać. Linklater się na to nie zgodził, a Lorelei ostatecznie odzyskała zapał.