Ziarno prawdy

Recenzja filmu "Ziarno prawdy"

O tym, że jestem wielką fanką polskich dramatów, wspominałam już chyba milion razy. W ogóle bardzo lubię polskie kino, bronię go w dyskusjach ze znajomymi, ale też nie jestem ślepa. Mam oczy i dostrzegam sporą grupę gatunków filmowych, z komediami na czele, z którymi polscy filmowcy po prostu sobie nie radzą. Właśnie dlatego, że thrillery również nie są naszym dobrem narodowym, szłam na „Ziarno prawdy” z dużą dawką dystansu, ale nie sceptycyzmu.

O czym:

W Sandomierzu zostaje popełniona straszliwa zbrodnia. Nagie ciało zamordowanej kobiety, powszechnie lubianej działaczki społecznej, zostaje podrzucone w miejscu publicznym. Sposób, w jaki pozbawiono ją życia, przywodzi na myśl mord rytualny. Lokalni stróże prawa pod wodzą niedawnego gwiazdora stołecznej prokuratury, Teodora Szackiego, będą musieli nie tylko rozwiązać zagadkę kryminalną, ale także stawić czoło rozhisteryzowanej opinii publicznej. Film Borysa Lankosza „Ziarno prawdy” został oparty na drugiej części trylogii kryminalnej Zygmunta Miłoszewskiego o tym samym tytule, której bohaterem jest prokurator Teodor Szacki (Opis pochodzący z materiałów prasowych Studia Rewers i Next Film).

Lubię/Nie lubię?

W związku z tym, że nie czytałam jeszcze książki, mogę ocenić wyłącznie to, co zobaczyłam na ekranie – bez wytykania ewentualnych rozbieżności z powieścią. Filmowe „Ziarno prawdy” broni się przede wszystkim błyskotliwymi dialogami. Żwawe dyskusje, cięte riposty i specyficzne poczucie humoru kupiłam w 100%. Do tego zdystansowanie do typowo polskich zachowań i toku myślenia wielu naszych rodaków – świetna sprawa. Momentami, bawiłam się o wiele lepiej, niż na większości oglądanych komedii! Mimo tego, twórcom (na szczęście) udało się wprowadzić nieco ponurego i mrocznego klimatu, bez którego trudno byłoby mówić o „Ziarnie prawdy” jako o filmie kryminalnym. Zatem – kryminał ok, jak najbardziej, ale czy thriller? To już chyba za duże słowa, zwłaszcza, że ja (tak! nawet ja!) wzdrygnęłam się przestraszona dosłownie jeden raz.

Robert Więckiewicz jako prokurator Szacki
zdjęcie: materiały prasowe

W internecie znalazłam komentarze niezadowolonych fanów powieści, narzekających na to, że wcielający się w główną postać Więckiewicz, pasuje do roli Szackiego, jak Craig do Bonda (btw.mi Craig pasuje). Po wyjściu z sali kinowej nawet zaczęłam doceniać fakt, że lektura „Ziarna prawdy” jest jeszcze przede mną. Dzięki temu mogłam bez skrępowania delektować się grą Roberta Więckiewicza, nie zwracając przesadnie uwagi na jego aparycję. Aktor jest zdecydowanie mistrzem w swoim fachu! Chociaż nadal nie mam pewności, czy to on tak doskonale wcielił się w postać sarkastycznego prokuratora, czy może raczej to książkowy prokurator jest łudząco podobny do Więckiewicza prywatnie? (Wątpliwości te stąd, że uczestnicząc w pokazie prasowym mogłam się przyjrzeć aktorowi na żywo, zaraz po wyjściu z sali. Zachowywał się dokładnie tak samo, jak postać, którą przed momentem oglądałam na ekranie. Czyli sympatycznością nie ociekał).

W filmie wystąpili również m.in.: Magdalena Walach, Jerzy Trela, Aleksandra Hamkało, Arkadiusz Jakubik oraz Krzysztof Pieczyński (który stworzył naprawdę bardzo dobrą scenę pod koniec filmu).

Jerzy Trela, Aleksandra Hamkało, Magdalena Walach
zdjęcie: materiały prasowe

Arkadiusz Jakubik
zdjęcie: materiały prasowe

Technicznie:

Za muzykę odpowiada Abel Korzeniowski (uwielbiam jego ścieżkę do „W.E.” Madonny!!!). Jak słusznie zauważyła Kasia z Filmowego melanżu, z którą się spotkałam na pokazie filmu, właśnie przez muzykę Korzeniowskiego „Ziarno prawdy” w pewien sposób przywoływało na myśl filmy Polańskiego. Nie ma w tym oczywiście nic złego, bo właśnie taka muzyka doskonale budowała lekki nastrój dreszczowca.

Making Of
zdjecie: materiały prasowe

Niestety, jestem lekko zawiedziona pracą odpowiedzialnego za zdjęcia Łukasza Bielana. Biorąc pod uwagę jego imponujące portfolio (pracował przy takich filmach, jak: „Co gryzie Gilberta Grype’a”, „Bezsenność w Seattle”, „Życie Pi”, a obecnie najnowsza część przygód Bonda – „Spectre”) oczekiwałam zdjęć na miarę hollywoodzkiego hitu. Rozczarowałam się, bo gdyby nie fakt, że przed seansem zwróciłam uwagę na to słynne nazwisko, w ogóle nie zauważyłabym, że nad „Ziarnem prawdy” pracował tak doświadczony człowiek. W skrócie: miałam nadzieję, że reżysera Borysa Lankosza, po współpracy z Bielanem, będę mogła nazwać polskim odpowiednikiem Anga Lee (no dobra, popłynęłam, przecież wiem, że to z innej beczki) – a nazwę raczej kolejnym, swojskim Smarzowskim.

Mam nadzieję, że „Ziarno prawdy” to zapowiedź nowej ery w polskim kinie – ery udanych kryminałów, a może już niedługo thrillerów. Jak dotąd rodzime filmy z tej kategorii zdecydowanie nie są dobrem luksusowym, więc jeśli macie ochotę na odrobinę takiego luksusu, to z czystym sumieniem polecam wybranie się do kina na ekranizację powieści Miłoszewskiego. Premiera 30.stycznia.

Oceniam 7/10.

Serdeczne podziękowania dla Studia Rewers i Next Film za możliwość uczestniczenia w pokazie prasowym filmu (krótką fotorelację wrzucę jeszcze na dniach) oraz dla Kasi z Filmowego melanżu za świetne towarzystwo oraz bardzo merytoryczną dyskusję na gorąco!