Anna Karenina

Nareszcie! Na tę premierę czekałam w tym roku najbardziej. Nic więc dziwnego, że nie zastanawiając się ani sekundy popędziłam do kina tak szybko, jak to było możliwe. Chociaż byłam bardzo, ale to bardzo ciekawa, jak w XXI wieku można zinterpretować i przedstawić  słynny XIX-wieczny romans, udało mi się  nie przeczytać wcześniej ani jednej recenzji i pójść na film…  na czczo ;)

William Szekspir podarował Brytyjczykom historię Julii Capuleti i Romea Montecchi’ego, a Lew Tołstoj Rosjanom  zakazany romans Anny Arkadiewnej Kareniny i Aleksieja Kriłłowicza Wrońskiego. Tym razem  geograficzny podział w ogólne nie ma znaczenia, bo to właśnie Brytyjczycy zostawiają swoich kochanków w spokoju i postanawiają przypomnieć światu historię ogromnej,  chociaż trudnej miłości rosyjskiej pary.

Dla przypomnienia:  Anna Karenina (Keira Knightley) i Aleksiej Karenin (Jude Law) są małżeństwem wychowującym ośmioletniego synka – Sieriożę. Chociaż żyją razem w zgodzie i nie mają jakichś większych problemów, to w ich związku trudno się dopatrzyć szczerej miłości. Mimo tego Karenin  jest przekonany, że Anna go kocha i że tak zostanie już na zawsze. Sytuacja się komplikuje, gdy kobieta poznaje przystojnego, wykształconego, bogatego i bardzo interesującego Aleksieja Wrońskiego (Aaron Taylor - Johnson). Ich romans jest nieunikniony, dlatego Anna zostaje wykluczona z petersburskiego kręgu towarzyskiego i traci kontakt z synem. Fani powieści Tołstoja na pewno wiedzą do czego prowadzi ta szaleńcza miłość. A dla widzów, którzy dopiero poznają tę historię pozostawię tutaj miejsce na niepewność.

Jude Law i Keira Knightley - trudno o lepszą obsadę.

Bardzo niecierpliwie czekałam na premierę  Anny Kareniny z kilku powodów: obsada, reżyser, miejsce akcji, no i oczywiście sama fabuła. Obsadą się nie zawiodłam w ogóle. Knightley wyglądała jak zawsze świetnie, grała rewelacyjnie, była Anną w stu procentach. To samo dotyczy Lawa. Swoją drogą, Jude Law jest moim ulubionym aktorem, więc nawet gdyby wypadł beznadziejnie, to pewnie i tak bym tego nie zauważyła. Trochę się zastanawiałam czy młody Aaron Taylor – Johnson, który ma zaledwie 22 lata, sprawdzi się w bardzo ważnej roli (być może jego życiowej i przełomowej roli) Wrońskiego. Zapewniam – sprawdził się. A pomyśleć, że realizatorzy rozważali, czy nie obsadzić tutaj UWAGA, UWAGA…. Roberta Pattinsona…. To by było straszne.

Karenia (Knightley) i Wroński (Aaron Taylor - Johnson)

Za kamerą stanął Joe Wright. Widać, że dobrze mu się pracuje z Keirą Knightley, ponieważ wcześniej wyreżyserował już z jej udziałem Pokutę i Dumę i uprzedzenie. Jednak Annę Kareninę przedstawił w bardzo nietypowy, nowatorski, zaskakujący sposób. Zdradzę tylko, że mimo iż siedzimy na sali w kinie, to możemy się poczuć jak byśmy zostali teleportowani do teatru. Ciekawy i oryginalny pomysł, ale niestety z jednego powodu mi się nie spodobał. Liczyłam na oszałamiające zdjęcia plenerowe. Miałam nadzieję, że zobaczę mnóstwo ujęć przepięknych miast -  Sankt Petersburga i Moskwy, a tego całkowicie zabrakło. Za to muzyka i kostiumy to prawdziwy majstersztyk. Suknie aktorek można śmiało porównać do najlepszych kreacji Scarlett O’Hary w Przeminęło z wiatrem.

Za fantastyczne kostiumy odpowiada Jacqueline Durran

Moim ulubionym momentem w filmie jest zdecydowanie  scena balu, na którym pierwszy raz Karenina zatańczyła (i to jak zatańczyła!) z Wrońskim. To po prostu trzeba zobaczyć.

Pierwszy i wyjątkowy taniec rosyjskich kochanków

Historia Anny Kareniny jest dobrą propozycją na weekendowy wypad do kina. Polecam ją przede wszystkim miłośnikom romansów,  melodramatów – ale nie tych przesadnie ckliwych- a także fanom filmów kostiumowych. Niestety wydaje mi się, że trafi on bardziej w gusta kobiet, niż mężczyzn, ale ja i tak na pewno będę go polecać wszystkim znajomym.

Podsumowując:  oceniam 8/10. Gdyby nie zabrakło wspomnianych petersburskich i moskiewskich widoków oraz gdyby aktorzy mówili po rosyjsku (ta cała rosyjska otoczka, której nie da się ominąć, a też rosyjskie imiona -średnio współgrają z jakimkolwiek innym językiem), to moja ocena byłaby jeszcze wyższa.